Fulufjället National Park

Dag lieve mensen,

Daar ben ik weer! Vorige week heb ik een rustige week gehad, lekker ontspannen mijn ding gedaan en dan vliegt de week natuurlijk voorbij. Wel hadden we op vrijdag avond een feestje (natuurlijk) hier, van iemand die jarig was. Ik heb heel erg rustig aan gedaan, en ben op tijd naar bed gegaan, want we gingen op een roadtrip de volgende ochtend vroeg! Het plan was om met vijf meiden te gaan, maar uiteindelijk was één meisje ziek. Wij snel naar andere slachtoffers gezocht, en uiteindelijk is er nog een jongen mee gegaan. Achteraf ook maar veel beter, want anders hadden we het denk ik niet overleefd.

Om acht uur in de ochtend stonden we de auto te krabben, en onze spullen in te pakken. Het was ongeveer vier uur rijden, en als je naar de kaart kijk is het eigenlijk precies omhoog en dan naar links. Tegen de grens van Noorwegen aan.

Onderweg zagen we echt dat we echt naar het onbewoonde gedeelte van Zweden reden, want er was echt niks. Heel veel meren en bossen natuurlijk, maar amper auto's te bekennen. Wel grappig, want daarentegen zagen we veel paarden met hooi voorbij komen.

Eenmaal aangekomen bij het park (rond 12 uur) hebben we als eerste even bedacht hoe we dit handig aan konden gaan pakken. Via via hadden we gehoord dat er een huisje was, waarin je gratis mocht logeren. Naja, gratis, je kon er voor 110 kroon per persoon logeren, maar je moest zelf je geld achterlaten in een doosje op de tafel. Ik denk niet dat iemand dat nog ooit gedaan heeft. De sleutel van het huisje konden we vinden op een informatie bord, dus daar zijn we als eerste heen gelopen. Het bord hadden we gevonden, alleen de sleutel was nergens te bekennen. Uiteindelijk hadden we besloten om wel te gaan, en in het ergste geval grof geweld te gebruiken om het huisje in te komen.

Het huisje zou te vinden zijn via de oranje lijn, die moest je heel simpel gewoon de hele tijd volgen. Ik denk alleen dat die mensen er niet aan gedacht hadden dat het in de winter niet te zien was als je een oranje streep op een steen zou schilderen, want we waren eigenlijk al na 1 uur lopen 'verdwaald'. Het grappige is ook, dat de mensen die in het park werkten eigenlijk elke route oranje hadden gemaakt, want het verschil tussen rood, geel en oranje zie je niet heel goed door de verkleuring na een aantal jaar. In het begin was dit eigenlijk nog wel grappig. Maar natuurlijk het is om 2 uur al pikken donker. Dus we moesten wel echt op gaan schieten, en naar het huisje gaan. Uiteindelijk zijn we een tocht begonnen waar ik na 2 minuten al spijt van had. Echt, het is nu wel grappig en leuk om na te vertellen aan iedereen, maar op dat moment zelf had ik liever lekker thuis gezeten. De tocht naar het huisje was een clif op klimmen, over riviertjes heen, door de bossen, over bevroren meren lopen en vooral heel erg koud, echt heel erg koud. Toen we uiteindelijk (na driehonderd keer vallen) een paar huisjes heel in de verte zagen, konden we allemaal wel huilen van blijdschap. We zijn zo ongeveer rennend naar het huisje toe gegaan.

Eenmaal aangekomen bij de huisjes, was alles natuurlijk gesloten. Alles was pikken donker we wisten niet zo goed wat we moesten doen. Totdat iemand opeens heel hard schreeuwde dat er nog een huisje open was. Gelukkig dat er een jongen was, die een hakbijl bij zich had en heel veel andere kampeer dingen, want we hadden al vuur na drie minuten en het huisje was warm na één uur.

Die avond hebben we het ontzettend gezellig gehad met z'n vijven, we hebben ravioli uit een pot gegeten (sorry mama) en we hebben drie miljoen marshmallows naar binnen gewerkt.

Er was geen douche, geen toilet, geen water of wat dan ook in het huisje, dus als we moesten plassen moesten we dat buiten doen. Rond een uur of zeven zijn we naar buiten gelopen, en wat we toen zagen is onbeschrijfelijk mooi. Een sterrenhemel zo helder, er waren wel drie miljoen sterren in de lucht. Een melkweg waarvan ik dacht dat die niet bestond gezien, en natuurlijk het Noorderlicht. Alleen dit was niet heel sterk te zien. We waren allemaal zo verbijsterd van de mooie lucht, ik denk dat we er wel een half uur gestaan hebben zonder iets te zeggen.

Ik heb er foto's van proberen te maken voor het thuisfront, maar dit is echt niet te zien op camera helaas.

De volgende ochtend hebben we redelijk uitgeslapen op bedden die nog ouder zijn dan Sinterklaas, en hebben we afgewassen met gesmolten sneeuw. Ook zagen we toen dat het huisje eigenlijk al een week gesloten was, en dat het afgeraden werd om er te blijven overnachten. Naja, te laat.

Rond een uur of half twaalf hebben we de tocht weer verder gezet, via een andere manier naar de auto toe. De weg die we de dag daarvoor hadden gelopen wilden we allemaal NOOIT meer doen.

Toen we drie meter van het huisje vandaan waren, kwam er een sneeuwstorm die ik echt nog nooit heb meegemaakt. We stonden op dat moment vol in de wind, op een bevroren meer, en ik stond daar, met mijn Uggs aan, en ik ben gewoon, niet gelogen, 50 meter verder omver geschoven door de wind. De eerste minuut was dit nog grappig, maar daarna had ik het echt gehad en zijn we zo snel mogelijk naar de auto gegaan. Maar natuurlijk, we moesten naar de andere kant van de cliff komen omdat daar de auto stond.

Na een aantal uur zwaar wandelen, drie honderd keer gevallen, zevenhonderdachtentachtig keer mijn schoenen uit zijn gegaan en een paar bijna doods ervaringen rijken, waren we dan eindelijk bij de auto.

Het was echt geweldig. Het klinkt heel raar als je dit verhaal nu leest dat het een geweldig weekend was, maar echt, je hebt geen idee hoe blij je bent met een oranje steen of een stukje ijs als je alleen maar aan het banjeren bent naar eigenlijk niks.

In de auto (die 34 graden was) zijn we eigenlijk vooral gaan opwarmen, en natuurlijk zijn we gestopt bij de Mac Donalds. Wat ook wel een grappig moment opleverde, want we zagen er allemaal ECHT niet uit.

Ik ben echt ontzettend blij dat ik dit gedaan heb, maar als iemand mij ooit uitnodigt om dit nog een keer te doen, zal ik toch vriendelijk bedanken.

Dit weekend komt Eline alweer, en dan ga ik maandag alweer naar het Zeisterse toe. Wat zijn die maanden snel voorbij gegaan zeg. Wat heb ik hier een ontzettende top tijd gehad. Het is wel heel erg dubbel om terug te gaan, want ik heb heel veel zin om weer mijn vriendinnetjes te zien, opa en oma, mijn ouders en natuurlijk mijn familie, maar aan de ene kant is dit wel echt wat ik wil. Reizen. En daarom kijk ik ook zo ontzettend uit naar een half jaar Australië, mijn volgende avontuur.

Maar voorlopig ga ik hier nog even een knallend weekend maken, want we hebben een afscheid-kerst feest georganiseerd en we zijn druk bezig met de voorbereidingen, en natuurlijk ga ik lekker gezellig met Eline doen!

Ik zal wat foto's uploaden van afgelopen weekend. Ik kan wel zeggen dat ik Zweden echt heb leren kennen, en dat ik ontzettend veel gezien heb van het Noorden.